Z mojej perspektywy
Zadajmy sobie pytanie, kiedy czujemy się samotni? Tutaj pojawi się
mnóstwo odpowiedzi, bo samotność też jest indywidualna dla każdego.
Samotność z pozoru jest fajna, czasami po prostu potrzebna, ale jeśli
trwa zbyt długo, to już jest ciężko.
Pomyśl sobie o samotnych starszych
ludziach, oni na pewno nie cieszą się z tego, że nie mają nikogo. Ja
właśnie przeżywam taką samotność, kiedy nie mam nikogo do kogo, mogłabym
się odezwać, spotkać i pogadać. Wszyscy dorośli i mają własne życie,
tylko ja gdzieś w miejscu zostałam i nie zgadzam się z tym, co jest i ma
być. Samotność jest tam gdzie tłum ludzi, a człowiek jest jeden pośród
nich wszystkich i każdy go omija, jakby był jakimś marginesem
społecznym. Samotność powinna polegać na byciu w odosobnionym miejscu,
gdzie panuje cisza i spokój, gdzie możemy oderwać się od rzeczywistości,
natomiast nie powinna być tak bardzo realna i drastyczna, nie powinna
być naszą codziennością...
Na świecie jest tak wiele ludzi, ale czasami trudno dogadać się z
kimkolwiek, szczególnie wtedy, jeśli bardzo się wyróżniamy z otoczenia,
może nawet nie wyglądem a charakterem.
Macie coś do dodania? Piszcie w komentarzach! Najbardziej przemawiający
do mnie komentarz umieszczę w tym poście. 👍
Tak szczerze nikt nie jest do końca samotny, ale czasem trudno znaleźć bratnią duszę.
OdpowiedzUsuńO tak, ja wciąż jej szukam. Chyba też nie należy wymagać od życia i ludzi zbyt wiele, jak sądzę. To nas, samotnych , często gubi.
Usuń